Zgodnie z obowiązującymi w Polsce przepisami, zakup mieszkania własnościowego w bloku czy domu wielorodzinnym nie daje prawa do decydowania o wszystkich aspektach związanych z danym lokalem, a w szczególności o tzw. częściach wspólnych nieruchomości.
Definicja nieruchomości wspólnej określona jest w przepisach prawa. I ta, zgodnie z Ustawą z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, brzmi – „Nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali”.

Idąc w ślad za definicją do grupy części wspólnych można zaliczyć m.in. następujące elementy budynku:
• dach;
• kominy;
• fundamenty;
• elewacje;
• ściany zewnętrzne;
• ściany nośne.
Jeśli chodzi o pomieszczenia i wydzielone strefy nieruchomości, częściami wspólnymi są m.in:
• klatka schodowa;
• strych;
• rowerownia
• altany śmietnikowe;
• piwnica;
• korytarz;
• parking;
• plac zabaw.


Oprócz tego, do nieruchomości wspólnych należy zakwalifikować następujące urządzenia i instalacje:
• windy;
• bramy;
• instalacje kanalizacyjne;
• instalacje centralnego ogrzewania;
• instalacje elektryczne;
• instalacje domofonowe;
• przewody kominowe i wentylacyjne.
Od wymienionych wyżej przykładów części wspólnych istnieją pewne wyjątki. Przykładowo – gdy miejsce postojowe na parkingu należącym do nieruchomości wspólnej zostanie wykupione na własność, wówczas osoba kupująca jest jego jedynym właścicielem i może z niego korzystać. Tak samo będzie w przypadku piwnic czy strychów, o ile prawo do nich zostało ujęte w umowie podpisanej z deweloperem.

Współwłaściciele części wspólnych nieruchomości są zobligowani do tego, aby solidarnie partycypować w ich utrzymaniu. Innymi słowy, właściciele poszczególnych lokali będą brać udział w finansowaniu napraw, sprzątania czy konserwacji wind, elewacji i wszystkich innych części wspólnych nieruchomości. Mowa tu także o opłatach związanych z utrzymaniem zieleni i ochroną, czy opłatami wynikającymi z dostaw za media.